We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

Morte á Morte

by Prófugo

/
  • Streaming + Download

     

1.
Apresento-me, som Prófugo. Anti-máquina, iconoclasta. Tenho rap na língua porque há muito que contar. Moitas balas apontando, lapas por avivar. Sou filho da Terra, mais ódio às nações. Cultura de merda. Só escuto canções que falam do orgulho da dominação, orgulho de classe. Teu trabalho não dignifica, não te faze melhor, só te desfaze. Entende-me, tenta compreender. Se umx filhx do povo estiver no poder... Também o vou querer foder. Vou querer prender, igual que agora, as ganas de vencer. Desfazer as suas horas. Cago-me no Povo como criação marxista. Cago na cerrazom dalgumas anarquistas. Digo as cousas como as sinto, som pontos de vista. Se te sentes ofendidx, falemos logo da festa. Rapeo para comunicar, a musica só é merda se nom tentas expressar, estoupar, em cada rima. Em cada palavra eu afilo a minha vida. Afilade as vosas vidas.
2.
Dominação constante, da praga dominante. Nadando na nada. Baleiro incessante. A Terra treme, trabalho fede. Existência afunde. Arrastamo-nos coma vermes. Miséria em intres. Paredes com tintes. Mintes, dis que moi feliz te sintes. Nom tes ganhas de chistes, nem de ir currar? Esta noite colhe gasolina e prende a sucursal. Cansa de aturar miradas de babosos sem babeiro, tesoira na pirola se che toca o traseiro. Recorda isto, da puta ao engenheiro vendem o corpo ao dinheiro. Oito horas ao día pra poder chegar a velho. Melhor vive-la vida mentres nos rule o cérebro. Vimos do subterrâneo e falamos cos merlos. Escrivemos poesia pra encher baleiros. Somos duma espécie a parte,nom seguimo-los sendeiros. Vemo-la vida passar dendê os baloeiros. Encaramos á morte, giramos o picaporte... Lutamos contra o vento que nos vem de frente. Nom temos sorte. Perdemo-lo norte. Embestemos contra a faca, cheias de cortes, feridas. Sangue de suicida, negra. Longa noite de pedra. Pensamento cíclico, fodido círculo. Labirintos sem saída, perdemo-la partida, hai tempo. Sinto o lento xirar do mundo e o tic-tac, tic-tac boom, dum coração sem alento. Só somos larvas de bolboretas que começam furacams. Pequenos mistos que assemelham volcams. Cheias de dor, vida de cams de rúa. Sempre a escuras, ouveando a lúa. Pequenas ramas acendem grandes incêndios. Nos somo-las ramas que farán tremer impérios. Recupera-la vida é fazer tremer á sorte. Perde-lo medo á morte da soidade, cuspir na sociedade, sujidade, marginalidade. Tua boemia fede. Tua vida que vale? O prezo das tuas gafas ou dos teus vaqueiros? Cultureta esquerdoso, nom me fagas perder-lo tempo. Existencia suicida, nesta cidade fría. Como pretender viver onde o asfalto cria asfalto. Asfalto cria cemento i o cemento plástico. Ritmo frenético, a loucura invádenos. Non queda verde e apenas chove. Nos dias de greve case ninguém se move. Mais ainda temos ganas de ve-la cidade ardendo. Destruir os roles, degenerar o gênero. Prendendo e desaprendendo pasan os días. Atopamos mais saídas, tamén mais policias.
3.
Ardillas 03:19
Entre las nubes y los cantos de las piedras hay algo que me aleja del sendero de las hiedras. Me abro paso entre el cemento y me fallan las piernas. Suelo amanecer al lado de las hienas. Apenas te apenas, se reproducen en tus venas, los mágicos cánticos de la brujería y sus quemas. Sueños de vidrios rotos. Gritos de gatos locos. Incendios que se encienden con las manos de solo unos pocos. Uñas de vándalos, graznar de pájaros. Esto no es rap, son palabras sueltas que se esparcen como ácaros. Magia vandálica, crimen perfecto. En la noche de las sombras quizá lluevan desperfectos. No te asombres. No me nombres. Yo no estaba aunque mis ojos digan que miento. Gruñiremos de facto el sentido de nuestro efecto. Amor y afecto. Amor entre rebeldes, afecto por los verdes caminos que resisten al sentido del progreso. A ratos las ratas no se conforman con el queso. Reptan por cañerías y muerden el reverso del verso que antes tanto decías: muerte al estado y viva la anarquía. Palabras que dieron sentido a tus días. Muerte a la ideología y arriba la Vida. Vida que comienza con la muerte del miedo, con la muerte de ego. La civilización caerá, obra de nuestro fuego. Indestructible, inquebrantable, insurrecto y eterno. Violento como el viento que agita con saña: tejeremos la red como venenosas arañas. Y agitaremos la llama de la revuelta. Vuelta de tuerca: del pensamiento a la acción. Siempre alerta. Salvajes como lobas, actuaremos en manada. Haremos de cada relación una barricada. Cada calada de aire puro está contaminada. Seremos llamarada, resistencia armada. Tirando piedras, lanzando lanzas. Morderemos sus cuellos mientras lxs niñxs danzan. Con el bosque, con la lluvia, con el susurro de los árboles que les acunan. En la penumbra, con la capucha, miradas coléricas estallarán en la lucha. La guerrilla de la alcantarilla afilará, por fin, sus hermosas cuchillas. Nihilismo de arcilla: destruir los cimientos, recobrar nuestra vida. Saltar de árbol en árbol como gentiles ardillas. Dejar caer nuestras bombas sobre lxs que dominan. Ellxs entonan las notas que dirigen la sinfonía.
4.
Quero incendiar os carnavais sem fogo, e sentir a erva meiga brotando entre o lodo. Quero cuspir o fogo que levo dentro e berrar ata ficar sem alento. Rega-las ruas com gasolina, fume. Ouvear á Lua e cuspir no teu alcume. Acivilizado, quero prender lume como costume, nesta merda de cidade... Troca-la realidade, matar toda deidade. Cambiar de idade e fugir aos montes e falar cos buitres, saltar pô-las árvores e perder em intres a noción de que o tempo existe, extingue e mata a chama. Nada destruí a quem ama, e quem ama a liberdade quere aviva-la chama que vai destrui-lo estado. Acaba com o trabalho, caralho. Viver feliz é a única forma real de viver. SER e non sobreviver. Essa é a clave, a chave para abrir a porta. Levantar o asfalto para descobri-la horta. A Terra chora cada noite e ninguém a escuta. Revive o sentimento e volta corta-la corda. Planta tomates no cimento. Planta patacas no cimento. Planta pementos no cimento. E remata co sofrimento de centos de animais torturadxs. Minha loita non é so contra o capital e o estado. Também pola liberación animal e contra o hetero-patriarcado. Contra os muros e as cadeias. Rouba recicla e pedale-a. Destruir as grandes superfícies, essa é a minha ideia. Veganismo contra toda dominación. Horizontalidade e toda-las relacions. O amor livre é ação direta. O pessoal é político, e a quem fai política tiro na testa. Sempre chove e chove dentro. Perdo o alento e desenfudo o vento que levo comigo. Cada treboada, cada madrugada, cada noite que passo reodeado de bos amigos, perdo o medo e cuspo no inimigo. Asalto as estrelas e fúndome contigo. Nas miradas, nas falcatruadas, nos sorrisos dxs rapaces, das rapazas, das guerrilleiras. Somos pillabanas e algo mentireiras. Mentimos á policia para rompe-las barreiras, da autoridade. Clandestinidade. Tiramos os teléfonos, conspiramos contra a sociedade. Contra a ciência da decadência. Decrescer ou morrer para recupera-la esencia, a vida. Voltar á Terra é a única saída. E a Terra quer recupera-lo seu. Temos que axuda-la, meu. Un paso ao frente contra quem fodeu a aventura. Longa vida a FAI, a que ataca sempre a escuras. Celulas de fogo, levamos nos corazons. As presas e aos presos recordamos nas accions. Solidariedade internacional, constante rebelion. Revolta em Chile e movilizacions, sabotaxe, de Arxentina a Indonesia reventamola engranaxe, somola dissidência. Antimaquinas, luditas. Reventaria este beat, pra que nascessem margaritas. Inadaptadas, nom queremos adaptarnos. Nom queremos mais dereitos, nom queremos mais salario. Nin o trabalho nin o amor podem escravizarnos. Adoitamos amarnos, creamos espazos libertários. Cun novo desaloxo pensan que poderan pararnos. Estamos por todas partes e tentamos fugar nos. Somos prófugos da sociedade. Profugas de nos mesmas, da nossa mentalidade... imposta. Composta pola merda de moral relixiosa, moral social, moral esquerdosa. Esa merda pacifista quere controlala cousa. Destrue a lousa. Passa da massa. O individuo crea, o grupo de afinidade ataca.E a banca... a banca estoupa.
5.
Muerte a la muerte, escuché decirte. Muerte a quien pretenda prostituirte, venderte, usarte, comercializarte, en esclava del trabajo convertirte. Estamos en guerra constante y no quieres enterarte. No es de clases, no confundas, es con todo lo existente. Sociedad decadente, enfermedad incurable. Dime qué salvarías, yo veo todo inflamable. Grito contra el vacío de este desierto frío, que pretendes llenar acumulando más vacío. Me río de tu mar de beneficios, sólo veo precipicios, carencias abismales y bienestar ficticio. Acaricio, las venas de la Tierra, madre de las fieras que nacieron sin cadenas. Escucho que palpitan… palpitan a duras penas. Sociedad del espectáculo, teatro deprimente. Bandadas de idiotas atacan al diferente. Estereotipos caducos, moral intransigente. Destruir toda ley lo que ronda nuestra mente. Somos la nada que revienta el circo. Pólvora y cuchillo. Navajas que de doble filo que roban al rico. Somos huracanes en la noche sin sueño. Perros callejeros que nunca tuvieron dueño. Somos la venganza de lxs presxs muertxs, lxs desviadxs del rebaño, sonrientes huérfanxs de nación y estado. La nada del nado en el abismo, la poesía del terrorismo. Violentos temblores de insurrección y hedonismo. Las antisociales carcajadas del individualismo. Hazlo tú mismo, tú y tus amigas. Nunca aceptes las migas. Destruye lo que te destruye, una bala por policía. Iconoclastia homicida. Recupera tu vida, danza con la anarquía.
6.
7.
[Rimo sem ritmo] Todo o que tenho que dizer... sem ter por qué explicar-me. Senti-la Mai, meu. A Terra brota aos teus pes. Passos de xigante, arbores queimadas que viverom séculos antes. Carbalhos fortes, castinheiras onde antes havia cafés. Morte à morte. Culturalismo incipiente em Compostela fede. Compites por ver quem mais le e quem mais vale. Mais me vale nom saber ler que ter que entender a túa forma de ser. Quem te crés para poder superior ser? Eu sego contraconstruindo o meu ambiente. Xerras de pestes cada manhá abotargam a minha psique. Existência intensiva, invasiva com cada pensamento, cada calada à maria. Encanta-me estraga-lo tempo, perde-lo, nom quero quere-lo. Nem relógio, nem horas nos eidos, confundindo o vento com meu alento. Profundo prófugo, colegas eternos, coma névoa no inverno no nosso povo. Soando gélido, sonho invértido, acende o meu incêndio e invita-me a bailar com o lume na noite negra, idêntico a um pálido esquelete quando a carne morre e só queda merda. Vicio de vértigo. Agora ou nunca, a revolta existe? Prefiro queimar-me, queima-la fodida revolta, queima-la rua e as ganas de nom querer mais, queimar-nos a todas mais de o que já estamos e começar dumha vez por todas convertir as palavras em factos, as frases nas mechas dos cócteis que imos tirar, e as miradas em pontos estratégicos de cada rúa. Seguro que há menos madeiros que pessoas em toda cidade, por que nom plantar cara mole!? [Prófugo] E que a mole estoupe, que nom quede nada. Mundo novo? Igreja em chamas. Cidade arrasada. Policia morto. Rebentar barcos no porto. Carros ardendo. Vinganza de meigas que forom queimadas, em passados. Nom foron contos de fadas. Descobrir, abrir janelas, fazer barricadas. Saír correndo do Super com as malas carregadas. Vida fodida a das mozas nestas ruas manchadas de patriarcado. Control do estado, fode as câmaras que che seguem. Caminho marcado. Povo de escravos. Organizados. Desorganiza-te da ordem dos amos. Fala coas colegas e monta unha festa, lume na fiestra, resta, apesta na peste da banca. O lixo do dinheiro espanta, destruí todo o que te estanca, a merda que te manca. Pinta poesia nas paredes da comissária. Com o lume purifica, cicatriza as túas feridas. Noites espidas, gargalhadas vestidas de colegueo. Falando do mundo feo que queremos queimar. Conversas de reos que se querem liberar, ou isso creo. Escapamos da policia mais cuspimos primeiro, nas súas faces. Queimamo-los disfarces e conspiramos cos rapaces. Aves rapaces, balas audazes. Somos efímeros, versos fugaces. Nenas selvagens correndo polo verde, historias de vermes cantando tolarías. Irmãos derrubando muros pra fazer saídas.

about

Gravado na terça-feira à noite do 10 de Fevereiro de 2014 com um micro enchufado ao ordenador. 100% DIY.

Anarquismo & Barbarie.

credits

released February 10, 2014

license

tags

about

Prófugo Greenland

Anti-rap anti anti anti.

contact / help

Contact Prófugo

Streaming and
Download help

Report this album or account

If you like Prófugo, you may also like: